J !

Severim sıkılgan insan serzenişlerini. Muhattabı olmayan şikayetleri, suçlamaları, isyanları. Sözü siniri geçince de kendinden dem vurmaları, tespitleri, öz eleştirileri “Suç bende”leri.. Her daim alttan aldığına katlandığına böyle zamanda kinini döker, nasıl derler “kendini daha iyi ifade eder” yok ulan yok aslında bu zamanlarında “Kralına gider”.. Severim sıkılgan insan serzenişlerini. Böyle düz yazılara vuruşum kendimi benim de o dönemlerime tekabül eder…

Yaz mevsimiydi, bünyeler beyinler yapış yapış. Nedendir bilinmez gün aşırı saçma uçuk cümleler kelimeler fırlıyor her tarafımdan, boyuna bişeyler karalıyorum. Yetmiyor kendi mecralarım, millete de salça oluyorum. Tam o sırada; “Aaa biri var orada!” Sıkıntıdan patlıyor. Ani mezuniyet, taze işsizlik başına vurmuş, sosyal yanları tutulmuş, elini eteğini çekmiş de odasına kurulmuş…

Şaşkınım; “Ulan bende bi zamanlar aynı, evet evet bende aynı böyle” E afallıyor insan tabi. Herkese de hep böyle mi olur yahu? Doğanın kanunu gibi, en genç çağında durulmaya dinlenmeye mi bırakılır her ademoğlu. Bağıra bağıra şaşıra şaşıra anlatmak istiyorum ona, ki bilsin bunlar da güzel günler aslında; “Lan oğlum bende aynı böyle…”

Öyleymiş hakikaten, ağzına yandığımın düzeneği hep böyle yaparmış evlatlarına. Kederler fiks menü, kurtuluşlar, kaçışlar hep ortak payda. Anlatılası dertlerimizi anlıyor, sağolsun. Hep isyankar değil ya biraz da kalender. Biliyor kim neyin ızdırabını nasıl çekiyor, yardımsever bu yolla, insanı anası babası dinlemiyor da o açıyor kulaklarını. Muhalif yanlar, düzene saydırmalar, karamizahlar.. Sonu gelmiyor; her günün bitimine doğru “Nasıl olacak bu işler hacı abla?”

Muhabbetteyiz şimdilik, ekran karşısı dertleşmelerde. Günü gelir boğaza nazır rakıyla da dillendiririz “Kaçıcan gidicen aslında buralardan.. Ufak bi evin olucak, bir de bahçesi..Ah o anaya babaya yaranmak da olmasa..”