Ceketin gömleğin içine gömülmüş cılızlar... Kumaş pantolonu tayta dönüşmüş, giydiği ceket ile terden sırılsıklam olmuş iriler... Beyaz gömlek ile ben ne kadar "ben" olurum ki müdürüm?
Traşlı suratlarında yaralar ile yüzyüze temastan her daim kaçmak zorunda kalan mağdur pısırık görevliler. Görev aşkı ile değil tahriş olmuş suratları yüzünden yanıyorlar. Ve bakamıyorlar ki yüzümüze "güler yüzlü hizmet" olsun.
"Kıllanıcı"ya sadece bıyık opsiyonu bırakan resmi nizam, nice genç yiğitleri "amca" ediverdin.
Kösele ayakkabılar içinde şişmiş bilmemkaç milyon ayak parmağının vebali üzerindedir ey resmiyet!
Döpiyes giydirdiğin hiç bir dişi artık "özgün" değil sayende. Hepsi birer "altın günü" militanı kamuflajında.
Safını, tarafını sikindirik bir kravat deseninin rengine sığdırmak zorunda kalanlar, "değişiklik olsun" diye alüminyum rozetlere abananlar...
Gömlek iliği ile sıktığın milyonlarca boğaz var ya; emin ol onların da iki eli senin boğazında olacak, öte tarafta.
1 yorum:
sonunda okunası bi blog buldum sanırım. bizim diyarlara da bekleriz.
Yorum Gönder