18 Şubat 2012 Cumartesi

Başkasının Yerine Utanmak

Az sonra açıklayacağım şey bende sosyalleşmeye başladığım ilk andan beri var. Bunu nasıl edindim, bi olay üzerine mi oldu yoksa zamanla mı oldu bilemiyorum ama sıkıntı büyük beyler bayanlar.

Şöyle örnekleyerek anlatıyım siz zaten zeki insanlarsınız koyacaksınız teşhisi.Mesela tv'de yayınlanan ve seyircinin interaktif olarak bulunduğu programlarda bu ayyuka çıkıyor bende. Telefonla bağlanan bir seyircinin konuşamaması, saçmalaması, anlaşılamaması yahut bişeyleri yanlış anlamış olması dolayısı ile dialoğun olağandışı hale gelmesi ya da tıkanıp durması bende büyük bi utanç uyandırıyor. Telefonla arayan ve zırvalayan kendimmişcesine yüzüm kızarıyor "offf ayyy salaaaak!!" şeklinde nidalar yükseliyor bi anda. Eğer tv'nin kontrolü elimdeyse derhal kanal değiştiririm, bende değil ise o ortamdan kaçarak uzaklaşırım (şaka değil) Bu yüzden tv'de telefonla katılmalı yahut izleyicinin dahil olduğu şeyleri izleyemiyorum. Seyirciden sahneye konuk alma, alınan konuğu oyuna dahil etme gibi şeyler bende büyük korku uyandırıyor. Her an biri zırvalar diye ödüm kopuyor. Mesela şu yetenek yarışmaları bende infaal yaratıyor, katiyen izleyemiyorum. Yarışmacıların konuşurken ya da işte becerileri (!) neyse bunu yaparken sıçma ihtimalleri o kadar yüksek ki. Sürekli zırvalayan sıradan insanlar ve onları anlamaya çalışan juri. Büyük çıkmaz.

Bu müdahil olamayacağım bi örnekti. Direkt hayatın içinden bi örnek de vereyim. Mesela; ben, bir arkadaşım ve o arkadaşımla alakası olmayan, onu tanımayan başka bir arkadaşım aynı ortamda bulunuyoruz. Ben bu iki arkadaşımın girdiği her dialogda diken üstündeyim. Her an birisi sıçabilir, biri bişey der diğeri anlamaz yahut ters düşerler çatışabilirler diye kıvranıyorum, ölüyorum. Bu tarz durumlarda bi çatışma hatta bi dialog olmasın diye sürekli ben konuşurum yahut derhal o ortamı dağıtmak üzere uğraş gösteririm. O yüzden birbiri ile tanıştırdığım arkadaş sayısı 2-3ü geçmemiştir bu yaşıma kadar.

Babam annem kardeşim vs'de yabancı biri ile bi anlaşamama durumuna girdiğinde de çok utanıyorum, tartışma ve sonunda kavga çıkar diye ödüm kopuyor. Mesela pazarcı ile tartışan anne beni çok gerer. O an annemi ve pazarcıyı susturabilmek için cebimdeki tüm parayı verip ikisini de susturup oradan bi an evvel uzaklaşmayı isterim. Mekanın garsonuyla, minibüsün şöförü ile ve bilumum insanla tartışır diye kız arkadaş işine giremiyorum (ciddiyim)

Bu bi rahatsızlık mı değil mi giderilir mi yoksa üstümüze mi kaldı bilemiyorum. Ama utanmaktan,sıkılmaktan ebem sikildi afedersiniz. Bu konuda bilgisi olan yahut "lan aynı ben" diyen varsa konuşmak isterim.

4 yorum:

'ofelya dedi ki...

Aynı ben! :))
Evet kesinlikle aynı durumu yaşıyorum.
Ama hiç sorun olarak görmedim.Karakter meselesi olarak düşünüyorum ben.

Misal annem yolda telefonla konuşamaz benim yanımda..Müsade etmem! Utanırım.Sanki herkes ona bakıyormuş rezil oluyormuş gibi hissederim.Yada yazdığın gibi tv'de veya bir film,dizi de anormal durumlar olursa onu ben yapmışım gibi utanır sıkılırım.

İlginç ama dediğim gibi bence karakterle ilgili.Böyleyiz ne yapalım.

GK dedi ki...

Asosyal oldum neredeyse sırf bu sebepten. Farklı çevrelerden arkadaş edinemez oldum. Etrafımdaki insanlar yanlış bişey yapar diye korkar oldum.

Bu sıkıntı karakterle ilgili ise ben ölmüşüm ağlayanım yok.

'ofelya dedi ki...

Haklısın kötü bir durum..
Çözümü olsa keşke.Belki var da biz bilmiyoruz.

'ofelya dedi ki...

Mimlendiniz belki ilginizi çeker :))

http://ofelyakupakizi.blogspot.com/2012/02/ofelyann-sevdikleri-mim.html#comment-form